“Marijke, wat dacht je ervan om mee te varen op een boot met onze Koning?” ..
“Haha!” zei ik, dat durf ik helemaal niet!”
Dat was mijn spontane, niet doordachte antwoord. En ergens geloofde ik ook niet wat me werd gevraagd. Maar het was écht een aanvraag van mijn contactpersoon bij de Provincie Groningen, het was de bedoeling dat ik als fotograaf mee zou gaan, samen met een geselecteerd gezelschap van ondernemers op een schip, samen met Zijne Koninklijke Hoogheid Willem Alexander.
We gaan eerst even terug in de tijd.
Inmiddels werd ik bijna maandelijks gevraagd door de Provincie Groningen om fotoreportage‘s van persmomenten te maken. Meestal met een van de gedeputeerden. Ook had ik door verschillende ervaringen geleerd dat communicatiemedewerkers an sich niet perse helder communiceren… Dus toen ik een nieuwe klus kreeg, het fotograferen van een kiellegging (ik kon me daar helemaal niks bij voorstellen) vroeg ik de communicatie-medewerker het hemd van het lijf. Omdat ik een zo goed mogelijk beeld wilde vormen van dat, wat ik moest gaan fotograferen.
De dag dat ik daadwerkelijk in actie moest komen naderde en wat gebeurde er? de avond tevoren werd ik ziek.
Ik vond het niet eerlijk om mijn opdrachtgever op te zadelen met dit probleem. Ik besloot dat ik hoe dan ook moest gaan en hoopte dat ik vooral niet misselijk werd. Het was een bloedhete dag en het lukte me allemaal nét. Vervolgens reed ik naar huis om snel de foto’s te bewerken en aan te leveren. Men was tevreden.
Wat ik toen niet wist was dat de (senior) communicatiemedewerker van dienst zo tevreden was met mijn werkwijze, aanpak en resultaat dat zij speciaal om mij had gevraagd in verband met het aanstaande werkbezoek van de Koning. De Koning had die dag een behoorlijk uitgebreid programma en de vaste fotograaf van de provincie kon niet álles vastleggen. Ook vanwege de veiligheid was het beter dat de fotograaf al aan boord van het schip was, samen met het geselecteerde gezelschap.
Zo kwam het dat ik op een woensdagmiddag -nog steeds niet helemaal fit- het telefoontje kreeg met het legendarische verzoek of ik aanwezig kon zijn tijdens het werkbezoek. Gelukkig had ik nog niks anders op die dag gepland (alhoewel ik dat heus wel had willen verzetten;) Het schip was niet zomaar een schip, het bleek om de Ecolution te gaan! Ik bewonder Wubbo Okkels en ook hierom vond ik het al met al een zeer speciaal verzoek. Aan mij! Toen ik had opgehangen deed ik een vreugdedans, gekleed in pyjama. Wauw! dat mij dit overkomt… wauw. Magie bestaat!
Er bleek voor DE dag ook een dresscode te zijn. Daar heb ik niet zoveel verstand van dus Google-de ik dat. Ik koos ervoor om een pantalon te gaan dragen omdat ik als fotograaf wel prettig wil kunnen bewegen, zeker in dit gezelschap.
Toen kwam dé dag! Ik was in alle staten én bleef kalm.
Ik had het nog niet breeduit vermeld online, dat ik deze klus ging doen.
Enerzijds was ik nog steeds bang dat het een droom bleek te zijn en er toch nog iets mis zou gaan. Tja, waar blijft je geloofwaardigheid dan? Anderzijds heb ik zoveel spionageboeken gelezen, dat ik ook bang was dat men mij zou kidnappen om zo iemand met kwade bedoelingen op het schip te krijgen…. (haha)
Al vroeg werd ik op een speciaal meetingpoint verwacht, zodat wij gescreend konden worden. Met een klein bootje werden wij vervoerd naar het zeilschip en daar begon het wachten. Dit duurde niet eens zo lang en toen was het moment ineens daar! De lachende man, waar het allemaal om draaide -en die ik alleen van de televisie kende- omringd door hoogwaardigheidsbekleders, persmensen en beveiligers, kwam aangelopen..
Actie!
Afgezien van deze onvergetelijke ervaring bracht deze klus mij ook veel positieve reclame. Door sommige mensen werd ik ineens voor vol aangezien. Mijn LinkedIn bericht, FB en Insta-story had een torenhoog bereik. Ik kreeg mailtjes met felicitaties en een aanbod voor een fotografieklus. Een van de geselecteerde ondernemers die ook op het schip was meegevaren kwam ik later nogmaals tegen. Hij vroeg mij waarom juist ik was gevraagd voor deze klus. “Ik was de juiste persoon op het juiste moment”, antwoordde ik. Had ik iets anders moeten zeggen…?
Het was een fantastische ervaring en ik heb een supermooi verhaal. De foto’s van deze dag mag ik niet delen en dat begrijp ik. Gelukkig stond er een van mij in de krant, dus kon ik wel een foto delen van mezelf met de krant.
Zodra de koning aan wal stapte stonden daar allemaal mensen op ZKH te wachten. Ze spraken hem aan (dat mocht ik niet volgens protocol) en maakten foto’s met hun smartfoon om te delen. Een beetje jammer vond ik het wel, hoor dat ik dat niet mocht doen. Maar dat is nu eenmaal het verschil wanneer je een professional bent. Ik wist dat natuurlijk van tevoren en daarom had ik een plan. Op een zeker moment tijdens de klus duwde ik mijn camera in de handen van een van de ondernemers die aan boord was. Hij was dronepiloot had ik begrepen, en ik vroeg hem: “Maak je even een foto van mij.” En dat deed hij.
Deze foto staat nu in mijn kantoor.
Omdat ik hier zó trots op ben.
En ook omdat je wel eens van die dagen hebt, dat je niet veel vertrouwen hebt. De foto herinnert mij er aan dat er elk moment iets moois kan gebeuren. Een onverwachte vraag, opdracht of gebeurtenis. Ik ben heel benieuwd wat er dit jaar allemaal op mijn pad komt….
Onlangs zag ik mijn oma (97 jaar oud) en liet haar de foto zien. Want toen ik jong was en vaak bij haar en opa ging logeren, hing in de keuken altijd de kalender van het Vorstenhuis. Ik vroeg; “Ziet u een bekende Nederlander op de foto?!” Ze zag het gelijk en haar ogen glunderden.
Terug naar alle berichten